Na het overlijden van mijn lieve grote KWPN-er Buddy, vond ik het hebben van een paard wel even mooi geweest. Helemaal zonder paardrijden ging niet, dus had ik het plan opgevat te gaan lessen bij een manege in de regio. Ik werd aldaar op een groot paard gezet en kreeg een zweep in mijn handen gedrukt. Om het dier in beweging te krijgen moest ik 'm 5 keer op zijn kont slaan, onderwijl aangemoedigd door een luidschallende instructrice "LEKKER MARCHÉÉÉREN". Dit was het helemaal! Wat ging ik hier veel leren!
Niet dus.
Een vriendin nodigde me uit eens bij haar instructeur te gaan lessen. Zij had les in reining. Dit is een soort dressuur alleen dan op zijn Amerikaans. Er worden tijdens een proef o.a. snelle en langzame cirkels gereden, gespind en gestopt.
De eerste paar keren les viel niet mee. Terwijl mijn vriendin de ene mooie cirkel aan de andere reeg, zag ik alle hoeken van de rijbak zonder ook maar iets wat leek op cirkel voor elkaar te krijgen. Frustrerend, maar het wakkerde ook mijn fanatisme aan, dit moest ik toch ook gewoon kunnen??
Vele véle lessen verder begon het hebben van een eigen paardje toch ook weer te kriebelen. Ik wilde graag reiningwedstrijden rijden en er zijn maar enkele paardenrassen die hier specifiek voor zijn gefokt. Een quarter horse was voor mij de voor de hand liggende keuze. Mijn instructeur had een drachtige merrie op dat moment met hele mooie papieren. De vader had ook goede bloedlijnen, dus heb ik het veulen gekocht toen het nog in de buik zat. Dat werd Sjaak 😍 (officieel Shining Jac) in april 2009).
Terwijl Sjaak van een klein veulen een grote kleine jongen werd, reed ik wat wedstrijden met een ander paard.
Reactie plaatsen
Reacties